Kabataan ang Pag-asa ng ating Bansa?

Kabataan ang Pag-asa ng ating Bansa?

Saint Francis High School student

(October 10, 2013,   -Huwebes- Script na sinulat ni Alih Anso para sa programang “Buhay –buhay sa DXUP” (7:00-8:00 A.M) sa segment na “Gabay Kalusugan at Talakayang Pampamilya”. Host –Nancy Lawan)

(PLAY INTRO-Gabay Kalusugan at Pampamilya)

Host/NANCY: Magandang umaga Kaka Alih. What is our topic for today?

Kaka Alih:  Magandang umaga din kasamang Nancy, my topic? Dahil suspended ang mga klase sa elementary level sa lahat ng  paaralan sa Upi, of course kasama na diyan ang UAS-PTIA high school at college department, heto  pangkabataan ang ating tatalakayin.

Last October 3, 2013 ay pinirmahan ng president Pinoy ang Republic Act 10632 amended o pagsususog sa RA 9340 and reset o ipinagpaliban ang halalan ng kabataan o  the youth council elections na inischedule sa  Oct. 28, 2014 at Feb. 23, 2015. Ang meaning nito, ay hindi sasabay ang election ng kabataan sa Barangay election this coming October 28, 2013.

Speaking barangay election reminders: May gun ban na ipinaairal sa buong bansa ngayon, September 28, 2013 (SAT) – November 12, 2013 (TUE) (30 DAYS BEFORE THE DATE OF THE ELECTION AND 15 DAYS THEREAFTER)

It also does not allow current SK officials to retain their positions in a holdover capacity. The term of youth officials will end on Nov. 30, 2013.

Back to our topic,  May memoriyado tayong line, “Ang Kabataan ang Pag-asa ng bayan,” kasabihan ito ni Gatpuno  Jose Rizal.  Ang tanong ay: papaano sila magiging pag-asa ng bayan? 

Alam ba ninyo noong kabataan natin ito na rin ang mga linya na palagi naming isinisigaw noong bago pa mag-martial law.  Last  Sept 21, 2011 nga pala  ay anniversary ng declaration ng martial law o batas military, at tila nakakalimutan na natin, dahil sigoro ang lahat ng mga kabataan sa ngayon ay hindi nila ito inabutan, si Kaka Alih ok pa. (PLAY LAUGHING) Subalit hindi  martial law ang topic natin, dahil kong minsan di magandang sariwain ang malagim na karanasan na yun ng mga kabataan noon , in which  isa na ako doon.

Balikan natin ang kasabihan na: “Kabataan ang Pag-asa ng Bayan”. Ang tanong ay papaano?

Ang realidad ay maraming batang Pilipinong lumalagi at naghahanap-buhay sa lansangan. Ang iba naman ay palaboy-laboy lamang at nagugumon na sa pinagbabawal na gamot. Kaawa-awa ang kalagayan ng mga ito kailangan nila ng kalinga at pagmamahal ng magulang at kapuwa.

Alam nyo bang may ibat-ibang uri ng mga batang lansangan? Maaring wala pa tayo niyan ditto sa Upi, subalit maiging magkaroon na kayo ng idea, anon a ba ang kalagayan ng mga kabataan sa ngayon.  Halimbawa sa Metro Manila, doon ay may mga batang sa gabi’y naglalako ng sampaguita, kendi, at sigarilyo upang maka-ambag sa kani-kanilang pamilya o kaya naman para sa matrikula ng kanilang pag-aaral. Delikado ang pinagdaraanan nila  para lang may mapagkakitaan.

Regular na tanawin din sa mga siyudad na may mga batang sa umaga’y masayang nakikipagpatintero sa mga saskayan, nagmamalimos sa mga simbahan, parke at tindahan. Ang iba naman ay sadyang naghihintay ng paglubog ng araw, at sa gabi ay naghihintay kong may masisila silang biktima na mapagnanakawan. Ang iba naman,   matapos makadilihensya’y pawang nasa langit ang pakiramdam sa pag singot ng rugbie. Kaka Ali, ano kayang kapanyarihang taglay ng rugbie? Never mind Aywan ko, forget that.

(PLAY  LAUGHING WOMAN)

Hindi! Heto may sagot ako: “..sabi ng iba’y nakakapawi ng pagod, gutom at problema.” (Totoo bayan?)  

Yes Kaka,  ito ang nagsisilbing bitamina na nag susuplay sa mala tingting nilang pangangatawan upang harapin ang mga pagsubok na dala ng buhay. Pag patak ng dilim, matapos ang mag hapong pakikipag sapalaran, sila’y tutungo sa kani-kanilang lungga. Meron sa isang abandunadong gusali, containers, automobile, kariton, parke, o kaya naman sa gilid na ng kalsada mismo.

Kaibigan, na hindi pa masyado nakapagpasyal sa mga lungsod, tulad ng Maynila,   ang pinaka masaklap sa lahat sa mga kabataan na ito ay may mga sindikatong ginagamit ang mga musmos na ito upang mapag kakitaaan. Pinagbebenta ng mga droga, pinagnanakaw, o kaya’y pinagbibili ang katawan. Kadalasang inaabuso, pinagbubuhatan ng kamay, hindi pinapakain sa halip ikinukulong at pinapatay pag wala silang pakinabangan ito ng hindi makapasumbong sa otoridad.

Kong ganito ang palaging mangyayari ay makakapaniwala ka pa ba ang kasabihan na “Kabataan ang Pag-asa ng bayan,”. Matatawag pa bang   ang kabataan pundasyon ng isang matatag na republika,

Ayon sa ating batas  nakasaad na  ang bawat bata ay may mga karapatan. Karapatang makahawak ng libro’t lapis, mahagkan ang haplos ng kalinga, proteksyon, at pagmamahal ng isang magulang, matustusan ang panangailangan at masilayan ang kagandahan ng mundo.

Pero bakit ganito? Sa bawat pagtiktak ng orasan kahirapan ang bumabalot sa mga palad ng sangkatauhan, kasabay nito ang pag-lubo ng pupulasyon, ngunit hindi nadagdagan ang kita ng bawat pamilya.  

Ang mga tao ba’y nag iisip o sadyang mapurol ang utak at talagang nakasanayan na ang pagluwal ng sanggol bawat taon? Matapos nito’y pababayaan na parang basahan ang mga batang nabuo at iniluwal sa magulong mundo ngayon, na dapat sana ay matamasa ang kalinga at pagmamahal ng isang magulang o talagalang    ito’y bahagi na ng sirkulasyon, na pabayaan ang anak, at hayaan mabuhay tulad sa isang hayop o ibon na bahala na siyang maghanap ng makakain upang mabuhay.

Matatandaan ko noon sa aming klase,  nasabi  ng aming guro: “…na masuwerte ang panganay na anak dahil siya ay nabuo ng dahil sa pagmamahal ni nanay at tatay at ang mga kasunod ay habitual na gawain na lamang raw.

Kong ganito ang situwasyon di ba nakakatawa ? Pero Kaka Alih yan ang realidad, iyan ang nagdudumilat na katotohanan. Kaya ngayon sa bawat pagtaas at pagbaba ng araw ay siya ring paglitaw ng mga batang   sinuswerte, ang iba nama’y sinawing palad at sa lansangan na lamang ipinagpatuloy ang magulong buhay. Ang ganitong kabataan ang nag sisilbing mukha ng di-umuunlad na bansa.  

Sa bawat araw na lumilipas, isang obserbasyon ang namuo sa murang isipan ng mga isisilang na sanggol, na paglaki ay kusa ng mahahawa ng kanyang kapaligiran.

Masosolb ba ang problema kong patuloy tayong magsisihan?

“Kaka Alih ang sakit isipin na walang magawa o hindi mabigyan ng sulosyon ng ating   gobyerno ang poblemang ito. Ano na lang ang sasabihin ni Dr. Jose Rizal sa kanyang kasabihang ” kabataan ay pag-asa ng bayan”? Kawawang kabataan.”

Tama ka kaibigan, ngunit ibabalik ko sa iyo ang katanungan: “Sino ba ang may pananagutan? mga magulang o gobyerno? O silang dalawa ay dapat magtulungan?”

Mga giliw naming tagapakinig  kayo ang makakasagot sa tanong na iyan, kayo na ang bahalang humusga, sino ang dapat na sisihin, o heto ang dapat hindi tayo magsisihan.

Para sa akin, bilang kabataan (noon) gagampanan ko ang aking tungkulin bilang magulang, na iniatang sa akin Poong Lumikha, kusa kong babalikatin ang aking responsiblidad, at ako’ maniniwala na hindi tayo pababayaan kong tayo ay mananalig at mananampalataya sa ating Poong Lumikha.

Ako ay naninindagan na ang kabataan ang pag-asa ng bayan, kapatid sama-sama tayong manindigan. Kaya natin ito…Matutupag natin ito sa tulong ng Poong Lumikha ng Diyos , ng Allah.

Insha Allah (kong pahihintulutan ng Allah)  sa susunod na pagsasama natin sa himpapawid …mas lalo nating paiigtingin ang mga ibabahagi natin.. bukas  sama-sama tayo sa ating segment na  Gabay Kalusugan at Talakayang Pampamilya…. Sa ating programang buhay  .. ito ang inyong Kaka Alih. Sukran and Wassallam.

(PLAY EXTRO-Gabay Kalusugan at Pampamilya)

Host/NANCY: