(August 20, 2013-Martes- Script na sinulat ni
Alih Anso para sa programang “Buhay –buhay ” (8:00-9:00 A.M) sa segment na
“Gabay at Talakayang Pampamilya”. Host –Ms Lucy Duce)
(Play-
Intro- Gabay at Talakayang Pampamilya)
LUCY: Magandang
umaga Kaka Alih, ano ang ibabahagi natin sa ating madlang nakikinig ngayong
umaga?
KAKA ALIH: Maraming
salamat Lucy, well prepared tayo sa topics na ibabahagi natin ngayon umaga,
pero bago yun ay hayaan mong magpugay tayo sa madlang nakikinig at nanonood, ng
magandang umaga at asssallamu alaikum warahmatullahi wabarakatuh, sa mga
kapatid na nanampalataya sa Islam.
Ayon sa balita sa radio at TV, napakarami ng buhay na ang nasawi dahil sa sunod-sunod na
pag baha sa ating bansa. Wala naming bagyo, kundi ulan lang binabaha na ang mga
bayan at lungsod.
LUCY: Bakit Kaka?
KAKA ALIH: Bakit? Iyan
ang pag-uusapan natin Kapatid na Lucy, sisikapin natin na masagot ang tanong,
na, konting ulan lang naman, nagbaha na, bakit?
Ang pagbaha sa siyudad ay isang seryoso at
tumitinding hamon sa kaunlaran ng mga bansa sa Silangang Asia kabilang na ang
Pilipinas. Ang pambansang pamahalaan o
national government ay binigyang diin ang agarang pangangailangan na
makapaglatag ng flood risk management na regular na pagpaplano ng mga lungsod at
munisipalidad, na di man maiwasan ang pagbaha ay medyo ma-minimized ang damages.
Ito ang binigyan-diin ng World Bank sa
inilathalang librong “Cities and Flooding: A Guide to Integrated Urban Flood
Risk Management for the 21st Century,” na naglalatag ng mga nararapat gawin
para maibsan o maiwasan ang malaking epekto ng pagbaha.
Alam natin na ang sunod-sunod na pagbaha ay
patuloy na banta sa buhay at kalusugan ng ating mga anak at sumisira sa ating ekonomiya, lalo sa
agrikultura, kaya’t lalong naghihirap ang ating mga mamamayan.
Dapat magkaisa at tumulong ang bawat Pilipino
sa paglutas sa problema sa baha, lalo’t sinasabing mas malalaking baha ang
darating sa bansa bunga ng climate change.
Taken during the flood in Pulangi river (Rio Grande De Mindanao) June 21, 2011 at the Delta Bridge |
Ang gobyerno at mga milyon-milyong mamayang
Pilipino kasama na ang mga Bangsamoro ay nararapat ng magkaisa upang maiwasan ang mga delubyong bagyop
na naghatid ng baha na ikinasawi naman ng marami nating kababayan.
Kaya
nararapat na ang bawat mamamayan ay dapat mapangalaga at mapagkalinga sa
kapaligiran at sa kalikasan. Kong kayo ay nakasakay sa eroplano, makikita mo
ang mga kabundukan ay panot na panot na, unti-unti ng nawawala ang mga punong
kahoy.
Ang masakit nito, kahit ang mga puno na
sadyang itinanim, sa mga lungsod o poblaacion ay walang awa at kapararakang pinuputol natin. Sa Kalakhang Maynila ay marami ng puno ang pinutol, kaya marami
pa ang bilang ng mga poste ng kuryente kaysa mga puno sa ating kalunsuran,
kaya’t ang nalalanghap at nadarama natin ay maruming hangin at nakapapasong
init.
Ang gahamang pagputol ng mga puno at pagkalbo
sa kabundukan ay maraming beses nang naging sanhi ng kamatayan ng ating mga
kababayan. Maalaala ninyo ang nangyari sa Ormoc, Leyte, kung saan, dahil sa
walang pakundangang pagputol ng mga puno at patuloy na pag-ulan ay nilamon ng
rumaragasang agos ng tubig at putik, mula sa kabundukan, ang isang bayan, na
ikinamatay ng libu-libong mamamayan.
May naibalita
rin na maraming pamilya ang namatay dahil sa pagguho
ng lupang kinatatayuan ng kanilang tahanan. Tulad na naibalit na nangyari natrahedya
sa Cherry Hills, Antipolo City,(Agosto 2,
1999, 8 :00 pm, Barangay San Luis,
Antipolo- 59 namatay, 32 nasugatan), kung hindi umano pinagpupuputol ang mga puno doon at kung hindi pinatag at pinahina ang bundok
sa paligid marahil hindi mangyayari ang pag-guho ng lupa.
Sa mga lungsod o poblacion ay walang mga ilog na mapasyalan o
mapaglanguyan. Ang ilog Matuber na paboritong paliguan ng mga kabataan noon ng
taga NCES, nasaan na? silted na, sabagay, may nagsasabi nakabuti daw dahil
malapit na ang quary han. (PLAY
LAUGHING)
Ang mga ilog ay ginawa natin itong tapunan ng
basura o ginawang basurahan.
Ang
tubig nito’y lason, hindi lang sa tao, subali’t sa mga isdang dito’y dating naninirahan.
Nasaan ang ating pagmamahal sa ating salin lahi?
Kong hindi ito mapipigil baka ilang taon na
lang ay wala nang malalabi sa ating kapaligiran.
Ang ating kabundukan at parang ay matutuyot
at magiging disyerto ng ating kapabayaan sa kalikasan.
Wala ng mga punong paglalaruan ang ating mga
anak. Wala ng sariwang hangin na malalanghap.
Wala ng malinis na tubig na iinumin.
Wala ng huni ng ibon na pakikinggan. Wala ng
isdang matitikman. Wala ng ilog at dagat na lalanguyan. Papasuin at tutuyuin
sila ng matinding init na sanhi ng ating paghalay sa kalikasan.
Mahal ba natin ang ating mga anak? Matanong
kita Lucy, mahal mo ba ang iyon mga anak at apo?
LUCY: of course
naman Kaka, kahit lamok di ko pinapayagan na makagat sila.
KAKA ALIH: O kita na
ninyo? Walang magulang na hindi niya mamahalin ang anak, pero kong minsan, ang
ginagawa natin ay hindi nakakabuti sa kanila, kundi ito ay nakakasama na pala
sa kanila.
Magtanim tayo ng mga puno. Ngayon Na! at
hindi na dapat ipabukas pa, baka huli na ang lahat, kong hindi natin sisimulan.
Taniman natin ang lahat ng maaaring taniman.
Itanim natin ang kahit anong puno upang tayo’y may lilim na masilungan. Ang
lahat ng lugar ay gawin nating luntian.
Gawin nating hardin ang ating kalunsuran at
gubat ang ating mga kabundukan. Mga gubat na walang ahas at buwaya na sisira sa
kalikasan.
Mag-iwan tayo ng alaala sa ating mga
minamahal na mga anak at apo.
Ang punong ating itinanim ang pinakamagandang
alaala na ating maiiwan..
Magtanim tayo ng puno ng pagkakaibigan, tulad
ng pagtatanim natin ng tree of peace sa Maharlika Plaza, kaya lang daw sayang
kay isang puno lang.
Instead na in grave ang dalawang puso bilang
tanda ng pagmamahalan sa punong kahoy, bakit hindi na kayo magtanim ng puno, at
ito na ang gawin ninyong tanikala ng inyong pagmamahalan , magsumpaan kayo na
alagaan ang punong yaon, at kong ito ay malalanta ay para na ring nalanta ang
inyong pag-iibigan (PLAY LAUGHING)
at Notre Dame ave, Cotabato City Jun 21, 2011 |
Ulitin ko lang kapatid, Linisin natin ang
ating mga ilog at karagatan. Huwag natin itong gawing basurahan, palikuran at
tapunan ng mga maruruming bagay.
Pangalagaan at kalingain natin ang ating
kapaligiran at kalikasan para sa ating kinabukasan.
Magtanim tayo ng mga puno nang kahit paano’y
may maiwan tayong LEGACY O kabutihan sa ating mga anak at bayan.
Ang taong hindi nakapagtanim ng puno kahit
minsan ay walang lilim na iiwan sa kabataan at bayan.
Hinihikayat rin natin ang mga mambabatas
(barangay hanggang senado) na magpasa ng batas nab ago maka-graduate ay
makapagtanim ng isang dosenang punong
kahoy.
Hinihikayat rin natin ang mga mambabatas na
magpasa ng batas na bago maka-kuha ng business permit lalo sa malalaking
negosyo ay makapagtanim muna ng isang dosena-dosenang punong kahoy, at bago maka-renew ay
mapatunayan niya nabuhay ang mga itinanim na puno.
Hinihikayat rin natin ang mga mambabatas na
magpasa ng batas na bago maka-kuha ng visa ng passport para magtrabaho sa ibang
bansa ay makapagtanim ng isang
dosenang punong kahoy.
Ito ang inyong Kaka Alih, Sukran Wassalam.
(PLAY- Gabay
at Talakayang Pampamilya)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento